Domowe warzenie piwa wbrew pozorom jest bardzo bardzo proste! A smak takiego domowego piwa jest nieporównywalnie lepszy od tych z produkcji masowej. Koszt też nie jest wcale tak bardzo wysoki.

Co prawda doświadczonym piwowarnikiem nie jestem. Mam za sobą jedną warkę, ale efekt przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Właśnie wstawiłem drugą. Poniżej przedstawię cały proces produkcji, niezbędne elementy i zachęcam do własnego eksperymentowania.

Sprzęt:

• pojemnik fermentacyjny 30 litrów, najlepiej z kranikiem,
• rurka fermentacyjna,
• duża łyżka do mieszania,
• cukromierz,
• dozownik – miarka do cukru,
• kapslownica, najlepsza jest dwuramienna,
• butelki szklane 0,5 litra (oczywiście zebrane ze wcześniejszego spożycia),
• szczotka do mycia butelek,
• kapsle.

Całość nie powinna znacznie przekroczyć 100zł (maks 150zł). Można kupić też gotowy zestaw do produkcji piwa – mikrobrowar (cena ok. 150zł). Niektóre produkty można kupić w dużych marketach budowlanych (nie wiem dlaczego za każdym razem znajdowałem w dziale „ogród”). W większych miastach są specjalistyczne sklepy winiarskie, gdzie będzie wszystko a dodatkowo możemy liczyć na poradę.

Przygotowanie naczyń:

Cały proces musi zostać przeprowadzony przy dużej uwadze na sterylność naczyń. W innym wypadku może się zdarzyć, że zniszczymy kultury drożdży i nici z piwa. Do odkażania fermentatora i butelek można użyć pirosiarczynu potasu.

Przygotowanie brzeczki:

Brzeczka to nic innego jak roztwór słodu jęczmiennego (bądź pszenicznego) uwarzony z chmielem, czasem przyprawami i innymi dodatkami. W specjalistycznych sklepach można kupić puszki ze słodem płynnym i suchym oraz ekstrakt chmielowy albo szyszki chmielowe. Jednak uważam, że na początek nie jest to najprostsze rozwiązane. Są też dostępne gotowe ekstrakty słodowo-chmielowe, będące przygotowane pod różne gatunki piwa i nie wymagające zbyt dużego nakładu pracy i wiedzy. Ja korzystałem z tych ekstraktów i piwo wyszło naprawdę rewelacyjne. Pewnie kiedyś przyjdzie czas na eksperymentowanie i zabawy. Poniżej opiszę proces przygotowania brzeczki właśnie z takiego ekstraktu, zawierającego również drożdże piwowarskie.

Do garnka należy wsypać 1kg cukru oraz wlać 2l wrzącej wody. Wszystko dokładnie wymieszać. Jeśli na powierzchni zbiera się pianka, należy ją zebrać. To są nieczystości zawarte w cukrze, które mogą zaważyć na późniejszej bardziej lub mniej udanej warce. Nieotwartą puszkę z koncentratem należy na 10 minut włożyć do miski z gorącą wodą. Następnie dodać do roztworu cukru, dokładnie wymieszać i odstawić do wystudzenia.

Zamiast cukru niektórzy polecają używać dodatkowych puszek już z samym słodem. Podnosi to koszty, ale podobno również znacznie walory smakowe piwa. Dodanie mniejszej ilości cukru spowoduje, że piwo będzie zawierało mniej alkoholu.

Wodę najlepiej kupić. Kranówa, wiadomo, bogata w wiele niezbyt porządanych elementów. Ta ze zdrojów oligoceńskich może spowodować wytworzenie się dodatkowego osadu.

Wystudzony roztwór należy przelać do pojemnika fermentacyjnego, dolać 20 litrów wody. Wszystko powinno mieć temperaturę 21-27 stopni celcjusza. W innym przypadku fermentacja może się nie rozpocząć, bądź możemy zabić drożdże. Do tego dosypać zawartość torebki z drożdżami i bardzo dokładnie wymieszać (min. 3 minuty).

Teraz można szczelnie zamknąć pojemnik (w pokrywie umieścić rurkę fermentacyjną), wlać wodę do rurki (mniej więcej do połowy bliźniaczych pojemników) i zostawić do fermentacji.

Pierwsza fermentacja:

Pierwsza fermentacja powinna odbyć się w temperaturze 21 stopni celcjusza (lub ciut wyżej) i trwa około 5-7 dni. Pojemnik powinien być przechowywany w cieniu.

Jeśli woda z rurki znacznie wyparuje, należy ją uzupełnić.

Gdy zauważymy, że drożdże przestały pracować (woda w rurce przestanie „bulgotać”), należy zacząc mierzyć poziom cukru w piwie. W tym celu do próbówki cukromierza nalewamy płyn z kraniku i delikatnie zanurzamy spławik, uważając, by nie dotykał ścianek. Poziom cukru odczytujemy umieszczając cukromierz ze skalą dokładnie na poziomie oczu. Jeśli poziom cukru się ustabilizuje (kilka odczytów pod rząd wskaże ten sam poziom, z reguły w okolicach 1blg), należy zlać piwo do butelek. Im szybciej teraz zlejemy, tym mniejsze prawdopodobieństwo doprowadzenia do zakażenia.

Przygotowane butelek:

Butelki należy bardzo dokładnie umyć. Zmywarka nic nie poradzi, wszystko trzeba zrobić ręcznie odpowiednią szczotką. Dobrze je jeszcze dodatkowo odkazić (można pirosiarczynem potasu). Ja je wkładałem na 15-20 minut do piekarnika rozgrzanego do 100-150 stopni.

Zlewanie do butelek:

Piwo należy zlewać bardzo delikatnie, uważając, by nie wzburzyć osadu z dna pojemnika. Nalewać po ściance, by nie spienić (i nie stracić CO2). W butelce należy pozostawić około 5cm wolnej przestrzeni.

Następnie do każdej butelki (0,5l) należy dodać dokładnie 4g cukru. Dodanie zbyt dużej ilości może spowodować eksplozję butelki. Zbyt mała ilość będzie oznaczać, że piwo będzie za mało gazowane. Dlatego polecam używać wcześniej przedstawionej miarki do cukru. Dosypywanie cukru do wlanego piwa powoduje jego bardzo mocne pienienie, dlatego należy wsypywać powoli i spokojnie.

Zlewając za drugim razem przetestowałem metodę odwrotną. Najpierw wsypałem cukier a dopiero potem wlewałem piwo. Przy nalewaniu pieni się bardziej i trzeba to robić dużo wolniej i delikatniej. Jednocześnie nie ma ryzyka, że jak za szybko wrzucimy cukier, to nam pół butelki piwa wypłynie w postaci piany. Chyba w tej kolejności jest wygodniej.

Tak napełnione butelki należy zakapslować i kilkukrotnie poobracać, aby dokładnie wymieszać cukier.

Przy tej recepturze powinniśmy otrzymać 23 litry piwa (46 butelek 0,5l). Nie zlewać reszty z pojemnika. Ewentualnie, podobno, z tej reszti można zrobić podpiwek.

Niektórzy polecają używać zamiast cukru, dosypywanego do butelek, suchego ekstraktu słodowego. Podobno poprawia to walory smakowe oraz wzmacnia pianę piwa. Nie wiem, nie testowałem. Ale kiedy sprawdzę, na pewno o tym napiszę.

Druga fermentacja:

Tak przygotowane butelki należy odstawić na jakieś 3 tygodnie. Przechowywać w temperaturze pokojowej, oczywiście cały czas z dala od światła. Po tym czasie można już rozpocząć degustację piwa, aczkolwiek najsmaczniejsze jest jeśli przeleżakuje jeszcze jakieś 2-3 miesiące.

To tyle. Życzę smacznego i powodzenia.