Ostatnio wybrałem się na koncert znanej i wysoko cenionej kapeli. Spodziewałem się wiele i mocno sobie zęby ostrzyłem, bo rzadko goszczą chłopaki w stolicy. Nie chcę podawać nazwy, ani nazwisk, bo może być przykre, to co poniżej napiszę.

Koncert zaczął się tak, jak się spodziewałem. Ostro, z werwą. Niestety bardzo szybko dało się zauważyć, że perkusista zaliczył „mocnego supporta” przed koncertem. W pierwszych numerach, to tylko siła wkładane w poszczególne uderzenie pałeczką na to wskazywała. No i krzywe spojrzenia basisty. A już kilkukrotnie faceta słyszałem i wiem, że potrafi, i najczęściej gra, z wyczuciem, umiejętnie dopasowując się do reszty muzyków. Niestety teraz miałem wrażenie, że zamierza poprzebijać wszystkie naciągi. A reszta chłopaków musiała cały czas się na piecach podkręcać, by nie zostać całkiem zagłuszonym przez perkusję.

No a później było tylko gorzej. Gubione pałeczki, wejścia zupełnie nie w tempo. A nawet zdarzało mu się drzemać w momentach, kiedy niegrał. Dopiero przebudzony przez basistę, czy gitarzystę wchodził. Z reguły spóźniony. No a solo, które zagrał… No cóż, spuśćmy zasłonę milczenia.
Niestety wyszedłem zniesmaczony. Ogromnie utytułowany zespół, ze wspaniałymi muzykami, miał spier… koncert przez takiego jednego. Co ciekawsze spora część publiczności jakby nie zauważała tego co się działo. Było głośno, była zabawa…

I żeby nie było żadnych niedomówień. Nie mam nic przeciwko alkoholowi. Sam nie stronię i lubię się napić. Ale jest pewien umiar. Co innego po, wtedy chulaj dusza. Ale dlaczego o muzykach bluesowych ma funkcjonować opinia, że koncertu na trzeźwo nie zagrają, że ciężko się z nimi gra.

Dobrze, że to był perkusista, a nie np gitarzysta, bądź basista, bo rozstrojonego wiosła bym już nie zniósł. Teraz po raz pierwszy w życiu wyszedłem przed bisami. Tak bym wyszedł po pierwszych dwóch numerach.

Panie miłe i Panowie, pokażmy, że nam blues w takim wykonaniu nie odpowiada…